SDO 2 - Purmersteijn 2 2-2 (1-2)

Groundhoppen is een bezigheid die ik vooral ken met betrekking tot de Engelse stadions. Zo bestaat er een soort club van (meestal) mannen die zich als doel stelt alle 116 stadions van de 4 betaalde divisies te bezoeken. Dat dit fenomeen ook in ons land bestaat is nieuw voor mij. Vlak naast mij zaten gebroederlijk naast elkaar 4 heren die, gezien hun commentaar, noch voor SDO, noch voor Purmersteijn waren. De vier mannen waren Groundhoppers uit Urk die de afgelopen zondag uitgekozen hadden om het veld van SDO te gaan vincken (zo heet dat als je weer een veld/stadion toevoegt aan je lijst).  Zoals vaak stond Kees Vlasbloem naast mij en als rasechte Marker was erj gelijk een klik met de heren.

De eerste wedstrijd had ons geleerd dat SDO geen geweldig team heeft en dat zij het vooral niet van hun voetbal moeten hebben. Provoceren en lange halen naar voren is hun handelsmerk. Ook nu weer was dat het enige dat op het Bussumse menu stond. Purmersteijn speelde het nu slimmer als de week daar voor. Helaas was Mauro mee met het eerste en was zijn broer nog steeds geblesseerd, maar de aanwezige A junioren (Ilias, Cornelus, Fouzy, Sebastiaan en Kevin) deden meer dan hun best om dit gemis op te vangen.  Het begin was rommelig en chaotisch van onze kant, maar omdat ook onze tegenstander er niets van bakte, lukte het om beetje bij beetje het spel naar ons toe te trekken. In de 20^e minuut leidde dit tot resultaat. Middels een technisch hoogstandje van Kevin belandde de bal bij Daniel en met een mooi tikje met de buitenkant voet verschalkte hij de keeper. De twaalde man, genaamd grensrechter probeerde aan dit feest nog een einde te maken. De goed fluitende scheidsrechter Geurts ging voor de beleefdheid nog even langs, maar liet deze clown verder links liggen. Purmersteijn zat goed in zijn spel en ging door. Het moet een minuut of vijf later zijn geweest toen de Bussumse keeper die een hoge bal van Dennis verkeerd beoordeelde en de bal voor de voor de voeten van Kevin duwde. Die bedacht zich geen moment en schoot de bal keihard in het lege doel. Wederom probeerde de de SDO clown dit feest te verstoren, maar nu nam de scheids niet eens meer de moeite om uit te gaan leggen dat dit toch echt geen buitenspel was. Eigelijk is dit toch iets om je als vereniging rot te over te schamen. Men heeft het zo vaak over het geweld rond het voetbalveld, maar dit soort idioten zijn er vaak voor verantwoordelijk dat wedstrijden in een veldslag ontaarden. Gelukkig hadden wij Ron als grensrechter mee, die onberispelijk en correct vlagde. Grote paniek bij SDO dat op dat moment van het kastje naar de muur gestuurd werd. Een (aangeschoten?) handsbal van Kwasi gaf de tegenstander een uitgelezen mogelijkheid om terug in de wedstrijd te komen. Niels wilde hier echter geen medewerking aan verlenen en met een katachtige duik ranselde hij de niet eens zo slecht ingeschoten bal uit zijn doel. Toch viel de aansluitingstreffer. Vlak voor de rust werd slecht dekken genadeloos afgestraft zodat er met een 1-2 stand gerust kon gaan worden.

Na de thee was het beste er eigenlijk wel af. Na wederom slecht verdedigen viel al heel snel de gelijkmaker en was het voor Purmersteijn een hele helft lang achter te feiten aanlopen. Ook SDO liet helemaal niets meer zien. Opgejut door het grote aantal toeschouwers werd de ene na de andere truc uit de hoge hoed getoverd. Intimidatie, treteiren is het handelsmerk van dit matige team. Ik denk overigens wel dat de hoofdklasse veel te hoog gegrepen zal zijn (Ook voor Purmersteijn trouwens) Ik geef de technische commissie van SDO het wel willende advies mee om dit team in te gaan schijven in de vrouwen competitie. Ik denk namelijk dat mannen voetbal toch echt iets te hoog gegrepen is voor deze” juffers”. Ik heb geprobeerd bij te houden hoe vaak er een geblesseerde tegenstander op de grond lag, maar na de tien ben ik helaas de tel kwijt geraakt. Helaas konden de “Blauw Witte Leeuwen” niet meer de kracht vinden om om gelijk te maken. Daarvoor ontbrak eenvoudig weg de kracht en waren er te veel belangrijke basis spelers niet aanwezig. Tevens drukte het stijlloze en oncollegiale wegblijven van Tuan bij de laatste twee wedstrijden te veel een negatieve stempel op dit elftal.

Zo kwam er een einde aan een bewogen seizoen met veel  downs maar gelukkig was het einde een grote “up”. Met de a junioren die er aan staan te komen geeft dit heel veel perspectief voor de toekomst.

Ed van Zorg