Zouaven 2 – Purmersteijn 2 0-2 (0-0)

De uitslagen van de afgelopen 3 seizoenen gaf de burger nou niet bepaald veel hoop op een goed resultaat. Drie nederlagen op rij met veel irritatie over scheidsrechters en vlaggers lag hier aan ten grondslag. Maar ok, nieuwe ronde nieuwe kansen zeggen ze ook wel eens en die kansen zijn gisteren met beide handen aangegrepen.

Het begin was echter erg slap en als Aron niet zo allert geweest was, had de 1-0 al binnen de vijf minuten op het (werkende) scorebord gestaan.  Het spel golfde daarna op en neer en er was tot aan de rust niet echt een boven liggende partij te noemen. De paar keren dat Purmersteijn echter gevaarlijk dreigde te worden was er als extra “slot op de deur” de Grootebroekse grensrechter die konsekwent (als je iets doet moet je het ook goed doen) alles afvlagde wat ook maar gevaarlijk dreigde te worden. Zo vlagde hij een loepzuiver doelpunt van Kevin  naar het rijk der fabelen. Zo zie je maar weer, dit soort figuren zijn een smet onze mooie voetbalsport.

Na de thee toch een geheel andere wedstrijd. De grensrechter kon zijn verdervelijke werk niet meer voortzetten omdat het hele Purmersteijn legioen in zijn nek hijgde en de scheidsrechter zijn goede bril had opgezet. Het is dan ook een beetje zielig als je door de “man in black” opzichtig wordt genegeerd. Na een minuut of twintig werd de ban gebroken. Sirano was in de as aan de bal en schoof hem in de diepte. Aangezien niemand reageerde ging hij er uiteindelijk maar zelf achteraan, en je weet het, als hij eenmaal weg is is hij weg, niet meer te achterhalen. Alleen voor de keeper gekomen hield hij het hoofd koel en schoof de bal beheerst in de touwen. Dit leidde bij Patrick tot een orgastisch vreugde dansje. Als een volleerde accrobaat trippelde (moet ook wel met dat ranke lichaam) hij over de stoeltjes en rende juichend naar het hek. Eindelijk eens op voorsprong bij de ”vechtersapen”. Toch wilden de Zouaven het hoofd niet in de schoot leggen, maar de verdediging met een uitblinkende Boy als centrale verdediger (wat een vondst!!!) hield prima stand. Toch lieten de “Blauw Witte Leeuwen”de talrijke supporters in het ongewisse. Net als de twee voorgaande wedstrijden werd er weer een karrevracht aan kansen om zeep gebracht, waardoor men toch weer met samengeknepen billen stond en zat te kijken. Het zal toch niet weer... Gelukkig was dit deze keer niet het geval. Een oprukkende Kevin (sorry, ik had het verkeerd gezien) zag Luca op de rand van het strafschop gebied vrij lopen, schoof de bal perfect naar binnen, waarna hij de bal hard en zuiver in de kruizing krulde. Dolle vreugde op het veld. Naast het veld herhaalde Patrick nog eens zijn eerdere kunstje en ik moet zeggen dat dit zonder slijtage werd uitgevoerd.

Precies op tijd floot de goed leidende heer Peereboom voor de laatste keer en konden er weer eens drie punten bijgeschreven worden. Hierdoor is Purmersteijn een paar plaatsen opgeschoven en vindt het zich zelf nu terug op een met nog vijf teams gedeelde vierde plaats. Zo langsamerhand begint er weer wat lijn te komen in het spel. Het is ook niet eenvoudig om zo veel junioren in te passen, maar met veel beleid en geduld gaat dit zeker lukken. Tevens moet ik Alex een groot compliment geven voor zijn rustige en positieve bijdrage aan deze overwinning.

Volgende week komt VVIJ naar de van IJsendijkstraat en als ik de uitslagen een beetje bekijk is dat team niet zo goed als vorig jaar. Echter, Purmersteijn is nu ook weer geen team dat elke wedstrijd met twee vingers in de neus kan uitspelen, dat hebben de eerste twee wedstrijden wel aangetoond. Maar, met de juiste instelling en voorbereiding heb ik er goede hoop op dat de drie punten in Purmerend zullen blijven.

evanzet