VSV 2 - Purmersteijn 2 2-1 (1-1)

Zoals ik vorige week reeds vermeldde is VSV uit altijd een lastig te bespelen tegenstander voor Purmersteijn. Hun fysieke spel maakt het voor de Marktstedelingen vaak geen pretje om tegen te spelen.  Daarom vind ik het ook werkelijk onbegrijpelijk dat ik een stel ginnegappende “jonge juffers” aan de aftrap zag staan. Zich totaal niet bewust van de balangen die er op het spel staan, leek het wel een naaikransje. Als je op deze wijze aan een wedstrijd begint, is het dan ook vaak erg moeilijk om de koppen tijdens de wedstrijd weer de andere kant op te krijgen. Het tweede elftal vorm op deze bewering dan ook geen uitzondering. Met aggressief spel kregen de markstedelingen  tegenspel waar zij klaarblijkelijk geen rekening mee gehouden hadden. Spelbepalende spelers gaven niet thuis, terwijl in veel gevallen de ledematen ook nog eens teruggetrokken werden. Kortom, een “mooier” signaal kun je niet afgeven aan je tegenstander. De vormalige profclub heeft echterhelemaal geen  brilliant team, waardoor de kansen die zich voordeden naar de eeuwige jachtvelden geholpen werden. Ook Purmersteijn kreeg kansen. Rony kwam net wat te kort om een mooie combinatie te verzilveren, terwijl een vlammend schot van hem op de lat uiteen spatte. Toch kwam Purmersteijn op voorsprong. Rond het half uur plaatste Dean zich achter een vrije trap op zo’n 30 meter van het doel. Als een raket sloeg de bal achter de totaal verbouwereerde keeper. De vreugde was echter van zeer korte duur, want binnen 5 minuten was stand alweer gelijk. Knullig verdedigen lag hieraan ten grondslag.  Geukkig werd de rust zonder al te veel kleerscheuren gehaald en kon er eventueel nog een poging gedaan worden om de schade te repareren. Zoals reeds hierboven beschreven is dat tijdens de wedstrijd vaak onbegonnen werk en daar vormde de wedstrijd van gisteren dan ook geen uitzondering op.

Extra vervelend is het dan ook als er een scheidsrechter was aangewezen die de wedstrijd van zo’n veertig meter afstand volgde. Op zijn blauwe gympen liet hij alles maar een beetje op zijn beloop. Wanneer de clown met de vlag in zijn hand de vlag omhoog gooide floot hij. Tussen de midden en de achterlijn staande wist deze voetbalvervuiler de heer Broers nog te overtuigen dat de bal bij een goede aanval reeds over de achterlijn was verdwenen. Ik heb dit reeds vaker gememoreerd, maar het is toch om je als club dood te schamen als je dit soort figuren de rol van assistent scheidsrechter toebedeelt. Men heeft het vaak over geweld rond het voetbalveld, maar ik verzeker u dat dit soort, zich clubmensen noemende individuen, de bron van alle ellende zijn rond ons mooie voetbalspel.

De tweede helft verliep beter dan het eerste bedrijf (slechter kon haast niet). De Velserbroekers kwamen slechts sporadisch voor het door Niels verdedigde doel. In de eerste minuut ging was er nog een mooie kans, maar Rony zocht het doel aan de verkeerde kant van de paal. De wedstrijd werd vervelender en vervelender. VSV dacht dat de finale van de KNVB beker gespeeld werd en trachtte op professionele wijze de wedstrijd te verzieken. Dat lukte ook van tijd tot tijd, mede omdat bijna het gehele team aan een soort van chronische ziekte leek te leiden. De heer Broers was volledig overtuigd van deze mysterieuze ziekte en floot elke keer weer om een speler te laten behandelen. Het spel van VSV was niet om aan te zien, maar ik zou toch wel eens willen weten waar de verzorger vandaan komt. Na elke “bijna dood” blessure wist hij toch maar weer om het slachtoffer binnen 2 minuten weer op te knappen. Chapeau zou ik willen zeggen. Als Purmersteijn voor volgend jaar nog een goede verzorgen in de hoofdklasse nodig heeft, zou ik proberen deze specialist los te weken.  De volkomen onverdiende 2-1 viel dan toch. Volkomen onvedient vanwege het veldoverwicht, maar toch ook weer volledig verdient vanwege de ronduit belabberde instelling. Een vrije trap die te pretentieus genomen werd, verdween met een grote boog onze helft op. Voor de enige aanvaller die er nog over was het een koud kunstje de bal achter Niels te schuiven. Dit was het sein voor nog meer vertraging en irritaties. U raadt het al, de “Blauw Witte Leeuwen” deden hun bijnaam geen eer aan en gingen met lege handen naar huis.

Verliezen is niet erg, dat hoort er bij. Echter, op de wijze zoals dat gisteren gebeurde vind ik dit een regelrechte schande. Naar jullie trainers toe, maar ook naar de vele toeschouwers toe die wekelijk met jullie mee gaan. De nacompetitie ligt binnen handbereik en dan met zo’n waardeloze instelling aan de wedstrijd beginnen. Ik zou me schamen als ik jullie was. Tot vroeg in de ochtend in de kroeg hangen vind ook ik leuk, maar het verschil is dat ik niet hoef te voetballen. Ik denk dat sommige spelers maar eens goed in de spiegel moeten kijken en zich af moeten vragen wat ze nu echt willen.

evanzet