Magreb’90 2 - Purmersteijn 2 2-2 (0-0)

Na het enorme bekerfinale-feest van afgelopen zatedag, moet de pen weer opgenomen worden voor een verslag van de nacompetitie van het tweede elftal. Ook dat is niet zomaar iets, want er staat promotie naar de reserve hoofdklasse op het spel. Dat bracht Purmersteijn naar een hoek in Utrecht waar we niet zo vaak komen, nl. Papendorp. Nee dit is geen deel waar waar veel FC Purmerenders wonen...

Tussen kantoorkolossen ligt een schitterend grasveld (ja, ook dit kan nog vandaag de dag) dat er heerlijk mals bij lag. De eerste helft gaf twee teams te zien die elkaar redelijk in evenwicht hielden al moet gezegd worden dat de Marktstedelingen het beste voetbal lieten zien. Met hun bekende goede positiespel dwongen zij ook bij het thuispubliek respect af. Aanvallend was het echter te magertjes, waardoor de rust met de bekende brilstand aanbrak. Na de (heerlijke Marokkaanse) thee een andere tegenstander, die Purmersteijn in de verdediging drong. Na een minuut of vijftien werd een te gemakkelijk, door de overigens goede fluitende heer van Breukelen (familie van???), mooi ingekopt. Niet lang daarna lag de 2-0 in de touwen. In een kluts situatie verdween de bal in de uiterste hoek een kansloze Niels achter latend. Dit ontlokte enkele wel gemeende vloeken aan onze voorzitter, die net als de gebruikelijke supporters de tocht naar het midden van ons land had gemaakt. Dit noopte Rene tot wisselen en juist toen werd duidelijk waarom de “Blauw Witte Leeuwen” juist “Blauw Witte Leeuwen” genoemd worden. Met Rony, Dean  en Dilandro kwam een stukje hardheid en voetbal talent binnen de lijnen. Purmersteijn nam het spel helemaal over en werd gevaarlijker. Eerst een beetje schuchter, maar daarna steeds gevaarlijker. Het was de actie van Leroy die het weer een wedstrijd deed lijken. Hij was op links goed door gegaan en werd binnen de lijnen neergelegd. Medogenloos wees de scheidsrechter naar de stip. Yassir (die weer als cement tussen de stenen speelde) plaatste het “bruine monster” feilloos binnen. En Purmersteijn ging door. Eerst was het Dilandro die de bal net voor zijn verkeerde been kreeg en tegen de keeper aanschoot, maar niet lang daarna, na een mooie steekpass (weet helaas niet meer van wie), in een identieke situatie de bal heel dunnetjes over de doelman heen stiftte. Dolle vreugde natuurlijk. Ik heb Rene  nog zelden zo ver van zijn vertrouwde plek zien rennen na het scoren van een goal. Met deze 2-2 kwam ook een einde aan deze zeer sportieve wedstrijd.

Al met al een leuke ochtend/middag in een leuke ambiance en een goed einde. Aanstaande zondag volgt het vervolg van dit tweeluik. Aan onze vertrouwde van Ijssendijkstraat zal Purmersteijn alles uit de kast moeten halen om de volgende ronde te halen. Dit zal niet meevallen want Magreb heeft ook een goed voetballend team. Echter als de focus er is, heb ik er weer vertrouwen in

evanzet