JOS/Watergraafsmeer 2 - Purmersteijn 2 2-0 (1-0)

JOS Days

The war monument is still standing
Between two football fields
With the name of the men killed on the battle fields
They were center forwards, keepers and backs
They thought they would win
It's a family tradition
To play in football team
I have nephews, dumb but tall
Who, still foetus, kicked the ball
I've got flat feet and my knees are weak
They all thought it was time to start my J.O.S. days
J.O.S. days
The last war in this country
The fighting lasted four days
I see one name again
He had my age and my first name
He thought he would win like in his J.O.S days
J.O.S. days
They had too many boys
Who wanted to be in a team
So in one day, in one match
You had to prove your ability
I was knocked out, a real disgrace
A break with the family tradition of the J.O.S. days
J.O.S. days
I can live without a finger
I can live without a toe
But the head is necessary

In 1987 schreven Hendrik Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips van The Nits het Lied “JOS Days. Dit lied is een autobiografisch liedje van zanger Henk Hofstede die hierin zijn mislukte voetbalcarrière bij de Amsterdamse voetbalclub J.O.S. bezingt. Hij speelde een proefwedstrijd, maar wordt niet geselecteerd. Dit in tegenstelling tot de rest van de familie Hofstede. Hij brengt deze ervaring in relatie tot spelers die niet meer voor de club konden spelen omdat ze waren omgekomen tijdens de Tweede Wereldoorlog en waarvoor een monumentje was opgericht. Het nummer J.O.S. Days werd begin 1988 op single uitgebracht. Een grote hit werd het niet met als hoogste positie nummer 23 in de Top 40 waar het maar vijf weken in verbleef.

Jeugd Organisatie Sportclub is de naam van de oorspronkelijke club die op 7 februari 1920 werd opgericht in Amsterdam Oost. Aan het uiteindelijke JOS/Watergraafsmeer is een aaneenschakeling van fusie vooraf gegaan tw, Rustenburg, Nestor, RNC, WMHO, TIW, Amstel, Ontwaakt, TIW/Amstel, WTO, en uiteindlijk Watergraafsmeer. Voor veel Amsterdammers zullen een aantal van deze namen wellicht nog vertrouwd in de oren klinken.

Dan de wedstrijd, waarvoor Ruud en ondergetekende uiteindelijk naar sportpark Drieburg waren afgereisd. De entourage steekt een beetje schril af tegen het mooie verhaal hierboven, maar de geur van voetbal is toch zeker aanwezig al geef ik de club wel het advies de keiharde hiphop muziek de volgende keer achterwege te laten. Dat JOS Watergraafsmeer een geduchte tegenstander zou zijn, was al reeds van te voren bekend. Met vijftien punten uit zes wedstrijden nam het een confortabele tweede plaats in achter de onaantastbare nummer een, Koninklijke HFC. Toch gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik een prima wedstrijd heb gezien van de “Blauw Witte Leeuwen”.  Het begin was heel duidelijk voor de Amsterdammers, die met snel positiespel Purmersteijn gelijk al onder flinke druk zetten. Het was dan ook aan het goede verdedigen van Chivano, Jelmer, Boy, Ilias en met name het goede keepen van Niels te danken dat de stand lang op 0-0 bleef staan. Samen met het uitstekende middenveld, waarin de weer erg sterk spelende Mauro goed werd bijgestaan door Rony en Ismael, wisten we de stand lang op 1-0 te houden. Het was daarom jammer dat de 1-0 uit een verwarrende situatie onstond. Ismael, aan zijn hoofd geraakt, bleef roerloos liggen. De scheidsrechter deed of zijn neus bloedde en de tegenstander speelde door. Terwijl Purmersteijners elkaar aankeken lag de 1-0 reeds in het net. Een verkeerde inschatting van de overigens goed fluitende scheidsrechter en onsportief doorspelen brachten de Amsterdammers op een voorsprong die al lang in de lucht hing. Aanvallend hadden we niet al te veel in te brengen omdat de vleugelspelers niet in staat bleken hun man uit te spelen om zodoende onze spits van bruikbare ballen te voorzien.

Na de rust heb ik zeker in de eerste twintig minuten een erg sterk spelend Purmersteijn gezien, dat heel voorzichtig mocht hopen op een beter resultaat. Echter het mocht niet baten want uit een onoverzichtelijke situatie werd de 2-0 achter Niels geschoven. Dit was zowel voor de spelers als de (Purmersteijn) toeschouwers toch wel een domper en de koppies gingen een beetje omlaag. Het was uiteindelijk wel tekenend dat de enige kans van betekenis een vrije trap was. Vanaf de middenlijk zag Mauro de keeper te ver voor zijn doel staan en pegelde de bal hard en hoog richting het doel. Met een uiterste krachtsinspanning wist de doelman de bal nog over zijn heiligdom te tikken. Jammer want een doelpunt was toch wel een mooie en verdiende beloning geweest voor het team dat uiteindelijk strijdend ten onder ging. De conclusie mag zijn dat wanneer iedereen zijn taak uitvoert je een heel eind kunt komen. Echter tegen dit soort ploegen hoeft Purmersteijn dit seizoen de punten niet te pakken (het zou wel leuk zijn trouwens). Aanstaande dinsdag worden de laatste minuten uitgespeeld van de gestaakte wedstrijd tegen FC Uitgeest. Hier moeten we ons op focussen want dit zijn wedstrijden waarin de punten gepakt moeten worden. De stand was destijds 1-1 en het is zeker zaak dat we minimaal 1 punt mee terug nemen naar Purmerend. Als alle neuzen een kant op staan en iedereen voert zijn taak uit, dan heb ik er wel vertrouwen in. Tot morgen...

evanzet