AFC’34 2 – Purmersteijn 2 2-0 (0-0)

Het moet voor de begeleiding en spelers toch wel erg frustrerend zijn dat sommige spelers absoluut geen interesse hebben in ons mooie voetbal spel. Anders kan ik het niet verklaren dat nu al weer voor de 2^e keer in 3 weken een speler zonder afberichten niet op komt dagen. Was het de vorige keer een jongen uit de A-1 junioren, deze keer kwam Sirano niet opdagen. Waarschijnlijk was het de avond daarvoor erg laat (of vroeg, het is maar hoe je het bekijkt) geworden en lag hij nog prinsheerlijk zijn roes uit te slapen. Dit kan natuurlijk niet. Voor het seizoen sluit je als team een verbond en daar zul je je aan moeten houden. Ik denk dat iedereen van tijd tot tijd wel eens veel liever op stap zal gaan dan op tijd tussen de lakens te kruipen. Mijn mening is echter dat je dan beter in een cafe elftal kunt gaan voetballen dan in de selectie van Purmersteijn. Ook hier geldt het aloude gezegde “s avonds een man,
 ’s ochtends een man”. Als je dat niet op kunt brengen hoor je niet thuis in een selectie team van Purmersteijn.

Dan de wedstrijd. Dank zij handig lobby werk van Charles, werd het bejaarde kunstgras veld ingeruild voor het heerlijke gras veld achter de kantine en dat was dan gelijk de eerste keer dat er dit seizoen op echt gras gespeeld werd. En dat hebben we geweten, als jonge varkentjes lagen sommigen te rollen in de prut. Het was een lust voor het oog en sommigen leken wel te knorren van plezier. Binnen 5 minuten zaten Mauro en Rony al onder de bagger en was hun rugnummer niet meer te zien.Eerlijk is eerlijk dit is toch het voetbal waar de meesten hun hart aan hebben verpand. Niet spelen op gemalen autobanden (waarvan nog nooit is aangetoond dat het niet schadelijk is), maar gewoon op puur natuur. Een sport voor echte kerels!!!

Vanaf het begin trok Purmersteijn het initiatief naar zich toe en liet ook het veel betere voetbal zien. Helaas, en dat is niet alleen deze wedstrijd, ontbreekt de stootkracht in de voorhoede. Op de momenten dat er toegslagen moet/kan worden zijn we vaak net niet doortastend genoeg. Daniel werkt zich het snot voor de ogen, Luca houdt de bal vaak slim in bezit terwijl Nick met listige balletjes ruimte probeert te scheppen, maar de optelsom/rendement is vaak net te laag. Het positieve van de eerste helft is dat Purmersteijn wel erg goed voetbal liet zien alleen zat het op bepaalde momenten net niet mee. Dat kleine beetje mazzel dat dit team over het dode punt zou kunnen trekken ontbreekt elke keer weer. Buiten de eerste wedstrijd tegen de Kennemers is er geen enkele wedstrijd geweest waarin de “Blauw Witte Leeuwen” zijn weg gespeeld. In veel wedstrijden waren zij zelfs de boven liggende partij, maar dat kleine beetje geluk (en eerlijk is eerlijk ook kunde) ontbreekt. Dit is uiteraard een zorgelijk punt, maar ook hier geldt dat er geroeid moet worden met de riemen die voorhanden zijn. Als er dan spelers zijn die het af laten weten, valt er weing meer de schipperen. De rust brak dan ook aan met een maagdelijk scorebord en konden we ons op de heerlijke koffie en dito broodjes kroket gaan storten. Nog voor dat alles echter verwerkt was, kon ondergetekende voor het eerste sinds lange tijd weer eens een paar kicksen aan gaan trekken omdat er gevlagd moest gaan worden. Frans was aan het genieten van een weekendje welverdiende rust en Andy (hij vlagde de 1^e helft) moest zich op gaan maken om in te vallen. De “Copa Mundials” van Mauro zaten als pantoffeltjes en ik voelde me voor het eerste sinds mensenheugenis weer een heel klein beetje beetje voetballer.

De tweede helft verschilde eigenlijk niet zo veel van de eerste al dient er wel bij vermeldt te worden dat AFC’34 met zijn counters iets gevaarlijker was als in de eerste bedrijf. De uitstekend werkende verdediging gaf achter geen krimp. Tot in de 67^e minuut een ongevaarlijk schot tussen de benen van Dave in het doel verdween. Het valt ook niet mee als je bijna nooit speelt en je ineens weer eens de wei in moet (en dat gewoon goed deed overigens). Dit was een flinke tik, maar toch werden de ruggen gerecht. Onder aanvoering van de bekende vechtjassen op het middenveld werd de strijd aangegaan en binnen 10 minuten leidde dit tot een enorme kans. De uitstekend fluitende heer El Khatabbi floot tercht voor hands in het strafschop gebied van de “kaaskoppen” en was onverbiddelijk. Helaas schoot Andy de bal slap in waarop deze makkelijk kon werden gekeerd door de keeper. Weg kans op 1-1. Daarna kreeg dezelfde speler nog een goede mogelijkheid voorgeschoteld door de goed spelende Kwasi, maar ook deze kans ging er niet in. In de laatste minuut werd het dan ook 2-0, maar dat was slechts van belang voor de statistieken. Een geknakt Purmersteijn zocht in hevige mineur de kleedkamer op.

Nu kunnen we met zijn allen wel bij de pakken neer gaan zitten, maar dat is m.i. helemaal niet nodig. Zoals ik hierboven reeds vermeldde is er bijna geen enkele wedstrijd geweest waarin jullie de mindere zijn geweest, sterker nog in bijna elke wedstrijd hebben jullie het initiatief gehad en als je naar de uitslagen kijkt zijn jullie geen enkele keer (buiten dan de geflatteerde 4-0 tegen Stormvogels) weg gespeeld. Het voetbal dat jullie laten zien is zeer behoorlijk en straalt veel plezier uit. Ik ben er 100% van overtuigd dat als jullie je daar aan vast houden, de resultaten vanzelf zullen komen.

Zondag staat de wedstrijd tegen Spirit uit Hoogkarspel op het programma dat maar 6 punten meer heeft dan jullie. Geen onmogelijke opgave lijkt mij, zeker gezien het doelsaldo dat maar 1 doelpunt in hun voordeel uit pakt. Echter er zal dan wel alles aan gedaan moeten worden om met een zo goed mogelijk team op het veld te verschijnen. Dat kan maar dan moeten wel alle neuzen dezelfde kant op staan.

Ed van Zorg