Purmersteijn 2 - Stormvogels 2 4-2 (3-2)

Na anderhalve week van commotie was het afgelopen zondag weer tijd om over te gaan tot de orde van de dag. De uitwedstrijd werd in oktober kansloos maar geflatterd met 4-0 verloren, dus er was iets om recht te zetten. Klaarblijkelijk leefde dit dit nog niet bij de spelers want anders kan ik het niet verlaren dat men zichzelf binnen 5 minuten opzadelde met een mission impossible. Een individuele fout en een goed geplaatst schot deed de stemming bij de toeschouwers tot op het minpunt dalen.

Na van de schrik een beetje bekomen te zijn gingen de mannen van trainer Rob zich stukje bij beetje in de wedstrijd knokken. Niet dat dit onmiddellijk tot resultaten leidde, maar de jonge IJmuidense ploeg moest een stapje terug doen. Er onstonden wat kansje, die helaas niet werden benut maar in de 22^e minuut was het raak. Kwasi werd alleen op de keeper af gestuurd en deed precies wat hij moest doen. Hij passeerde de keeper maar juist op het moment dat hij de bal binnen wilde schuiven, werd hij onder de gemalen autobanden geschoffeld. De uitstekend fluitende scheidsrechter Ahmed deed op dat moment bijna alles goed. Hij was naar de stip, maar vergat de boosdoener een rode kaart voor te houden.  Hij kwam er genadig af met geel. De strafschop was geen probleem voor Mauro. Koel schoof hij de bal langs de te vergeefs uitvallende keeper. Dit gaf de burger weer een beetje moed en enkele minuten later was het Sirano, die met een act voor 1 persoon begon. Als een volleerde Zlatan slingerde hij zich langs een paar “vissenkoppen” en schoof de bal net langs de goede kant van de paal. De toeschouwers ginger er eens even goed voor staan (zitten kan niet op het 2^e veld) en niet al te lang na de gelijkmaker was het weer Sirano die de 3-2 liet aantekenen. Sommige toeschouwers wreven nog even in hun ogen. Zagen zij het wel goed? Van een 0-2 achterstand binnen “no-time” naar een 3-2 voorsprong dat is even smullen.

Met deze stand brak ook de rust aan en kon er genoten gaan worden van Dicks limonade. Mochten de IJmuidenaren nog enige hoop op een goede afloop hebben, dan werd die al binnen enkele minuten de grond ingeslagen. Het was weer Sirano die de keeper voor de vierde keer deze middag de trieste gang naar het net liet maken. De strijd leek beslist, maar de jonge tegenstanders waren niet naar Purmerend gekomen om zich zonder slag of stoot af te laten maken. Ze stroopten de mouwen nog eens even op en gingen er nog voor. Gelukkig deden de “Blauw Witte Leeuwen” dat ook. Mitchell en Chivano, toch twee spelers die niet zo vaak genoemd worden, onderscheidden zich door met veel energie en strijdlust de tegenstander telkens de voet dwars te zetten. Voeg daarbij dat ook Billy na zijn blessure de vorm weer terug begint te krijgen en u zult begrijpen dat met vereende krachten de overwinning over de eindstreep werd gedragen. Positief punt was ook dat Dennis v/d Ven na anderhalf jaar geen bijna geen competitie voetbal gespeeld te hebben zijn officiele rentree maakte in een competitie duel. Niet lang, zo’n 15 minuten, maar genoeg om te zien dat hij het voetballen nog niet verleerd is.

Dankzij de goede resultaten van de laatste 2 wedstrijden is het 2^e ineens van de 10e naar de 8^e plaats opgeschoven met zicht op meer. Zoals ik reeds meerdere keren gezegd heb, is dit team zo slecht nog niet. Als je naar het doelsaldo kijkt dan staat het slechts 1 doelpunt in de min en kwa tegen doelpunten bij de beste vijf. Kwa gescoorde doelpunten bevindt het zich op de juiste plaats

Volgende week de uitwedstrijd tegen FC Uitgeest. Als ik mij de thuiswedstrijd nog even voor de geest haal, dan zie ik een wedstrijd voor me waarin we uiteindelijk blij mochten zijn met 1 punt. Toch ga ik positief naar de Zaanstreek omdat de resultaten van de laatste 2 wedstrijden de burger weer moed geven.

Ed van Zorg